من ... سکوت ...و نفس های پر از فریاد این روزها ....
و صندلیه خالیه پارکی از جنس لحظه های تنهاییه دل...
دوباره لغزش قلم و کاغذ های سفیدی که به واژه ها نگاه می کنند...
و دوباره من و خیالم که گره خورده است به تنهایی کنار خالی ترین نیکمت پارک...
و صدای نفس هایم که تمام امواج درونم را به سکوت می کشاند....
کلمات را در مقابلم میریزم و می نویسم...
هوای دهکده ی خیالم بی قرار است...
من کنار تمام صندلی های خالیه پارک نشسته ام...
کنار لحظه هایی که تنها صدای باد می آید و پرندگانی که
میان بودن و نبودن مانده اند...
و خسته اند از روزهایی که سکوت مه گرفته را توان دیدن نیست...
می نویسم که من از پروژکتورهای روز شب و از سکانس های تکراریه زمین
خسته ام...
و می چسبانم به ورق اول تنهایی...
و می گذارم روی همان صندلی که سال هاست میان بودن و نبودن مانده است...

•.♥چه غم انگيز است
عمري گداختن از غم نبودن كسي
 كه تا بود از غم نبودن تو مي گداخت♥.•

____________________